Düne dair

Dün bütün günüm kararsızlık içinde geçti.Önce iş çıkışı eve mi eşimin iş yerine mi gideyim diye saatlerce düşünüp karar veremedim,sonra bu akşam İstanbul'a gideceğim ona otobüs bileti almak için düşündüm, internete girip saatlerce otobüs firmasının sitesinde bir o otobüse baktım bir bu otobüse baktım, hangi saat, hangi koltuk, hangi otobüs firması ona karar veremedim.Saatlerce kafamda düşünüp durdum.Eşimin iş yerine gideyim diyorum ,kendisi bir kıyafet firmasında çalıştığından biraz alış veriş yapmalıyım haftaya bir eğitime gideceğim ve yeni şeyler giymek istiyorum diye, bir diyorum ki eve gitmeliyim yola çıkacağım ve evde gitmeden yapılması gereken bir sürü iş var. Düşün, düşün, düşünnn içime fenalık geldiği gibi bir sonuca da varamadım.Nefesten önce acayip kararsız biriydim nefese başladığımdan beri de hiç böyle bütün öğleden sonrayı kapsayan bir kararsızlık yaşamamıştım.Hem kendime şaşırıyordum eski ben geri mi geldi acaba diye (ki bu mümkün değil her geçen daha iyiye gidiyor her şey hiç bir zaman eski sen olamıyorsun istesen de farkındalık seviyen değişiyor ve bakış açın değişiyor çünkü) tabii uzun zamandır başkalarına nefes yapmaktan kendime vaktim kalmıyordu,okunacak kitapları okuyamıyor ,yapılacak egzersizleri yapmıyor ,izlenecek videoları izleyemiyordum.Belki de eski ben kendime dikkat etmediğimden geri gelmişti diye düşünüyordum.İş çıkışına kadar bu kararsızlık böyle sürdü gitti.Taaa ki işten çıkana kadar.İş çıkışı benim evin yakınında oturan bir arkadaşın arabasıyla gittiğim için eve kendimi arabanın içinde buldum ve kendiliğinden karar vermiştim aslında.Eve gidiyordum bir taraftan da hala acaba hangi işi önce yapsam, hiç de iş yapasım yok, keşke eve gitmesem falan diye zihnim yoğun bir şekilde vesvese üretiyordu. Eve geldim arabadan indim tam içeri gireceğim anahtar yok ve kapıda kalmışım. Sonra farkettim ki ben o sıkıntılı saatler geçirirken ve karar vermeye çalışırken aslında planlar zaten ilahi düzen tarafından yapılmış.Ben boşu boşuna anı kaçırıp vesveseyle bir öğleden sonra geçirdim.Anda yani şimdi de kalamadım,düşünmekle ve endişelenmekle ve sorunları büyütmekle tüm günümü geçirdim.Anahtar olmayınca tabii araba da eşimde olduğundan bilimum toplu taşıma araçları kullanarak eşimin iş yerine ulaştım. Haaa bir iyi tarafı oldu bu işin karar veremediğim otobüs biletini iş yerine giderken bir yere uğrayıp, kafamdaki bütün soruları da sorarak aldım.Eşime kapıda kaldığımı söyleyince asıl ilginçlik ortaya çıktı ki eşimde anahtarı evde unuttuğumu fark etmiş ve düşünmüş evin dışındaki elektrik kutusuna anahtarı koymuş ki beni de arayacak ve anahtarın yerini söyleyecekmiş ben de eve girebilecekmişim.Tabii eşim iş yoğunluğundan beni aramayı unutunca ben de onu aradığımda telefonu açmadığından ben anahtar evin oradayken bütün eziyetleri çekerek eşimin iş yerine gelmişim.Allah plan yapana gülermiş derler ya doğru geleni yaşayacaksın,bir dakikan bile belli olmayacak.Neyse eşimle yemek yedik onunda pek keyfi yoktu,iş yerindeki belirsizliğe canı sıkılıyordu,o genelde nadiren keyifsiz olur,sonuçta dün ikimizde de bir kararsızlık,bıkkınlık,keyifsizlik vardı.Sonra birlikte yemek yedik,ben alışveriş yaptım mağazadan akşam geldik ve uyuduk.Bugün eşimin mazağa müdürlüğü belli oldu ve şirketin en prestijli mağazasına müdür olduğunu öğrendik.Aslında dün tüm yaşanılanlar bugünün doğum sancılarıymış ve bugün güzel bir bebek dünyaya geldi işte.Çekilen her sıkıntının bir sebebi var.Belki de dün biz sıkıntılı saatler geçirirken eşim için bu zor karar veriliyordu çünkü eşim iş yerinde en yenilerden biri ve mağaza müdürü olduğu mağaza için bütün eski müdürler yarışıyorlardı.Dün biz kararsızlık yaşarken belki de İstanbul da birileri eşim için karar veriyorlardı ve artık enerjilerin çok yükseldiği günümüzde bizde bu karardan farkında olmadan etkileniyorduk.Kıssadan hisseye gelince başımıza her ne gelirse gelsin o an ne için bunları yaşadığımızı anlayamıyoruz belki ve bize saçma geliyor ve hatta ben bu kadar kendimle ilgili çalışma yapıyorum,nefes yapıyorum,hayatın daha kolay olması lazım derken bile anı yaşamayı unutuyor ve başıma gelene anlam veremeye biliyordum.Çok kötü geçirdiğimi düşündüğüm ve çok mutsuz olduğum bir gün bile çok güzel başka bir günü getirebildi.Umut hep var aslında.Dün yaşadığın sıkıntılı bir gün bugün doğan güzel bir bebeğin doğum sancısı olabiliyormuş.Bunu geçte olsa fark edebildiğimiz için şükürler olsun.Hepimiz için yeni gelen her günün bir öncekinden daha güzel,daha neşeli,daha bolluk bereketli,mucizelerle dolu olması dileğiyle...