İnsanin en korktuğu asla istemediği seyle bu kadar derinden karşılaşması sanirim rastlantı degil. Hayatim boyunca güvenli limanlarda beklemeyi tercih ettim, aman düzenim bozulmasın diye birçok seyi denemedim bile simdi ise tam da değişimin ortasında kaldim. Nasıl bir his derseniz, çok değişik aslında bunca yildir korktuğum kadar korkulacak birsey yokmuş , bambaşka bir ülkede yepyeni bir düzen 22 aylık ikiz bebeklerle bile kurmak sadece 10 gun sürüyormuş, inanılacak gibi degil biliyorum ama gerçekten de öyle. Yaşadığım ülkeyi, evimi, sevdiklerimi bırakıp dünyanın diger bir ucuna geldim ve ev bulmak, eşya almak derken 10 günde yepyeni bir hayata başlamış oldum. Nasıl hissettiğime gelince, ülkeden kaynaklımı bilemediğim bir huzur ve özgürlük hissi içimde. Bir dinginlik, hayatımdaki telaş yok oldu birden. Kızlarımla evdeyim, yıllar sonra ilk kez ev hanımlığı deneyimliyorum, yemek ,çamaşır, ev temizligi, çocuk bakimi derken günler geçiyor. Butun bunların içinde yine de insanin kendine ayıracak vakti kalıyor. Çocuklar doğduğundan beri yapamadığım kitap okuma, meditasyon yapma gibi unuttuğum şeyleri kızlar uyurken yapıyorum. Meğer mesai saati olan bir iste çalışmak insanin ne kadar da çok vaktini çalıyormuş, ay sonunda alınacak bir para için özgürlüğünden vazgeçmek saçmalıkmış ve sanirim yıllardır ben buna güvenli alan tanimi yapmışım ve içine sıkışıp kalmışım. Geldiğim yerde hep kuslara özenirdim ne zaman ucan bir kus gorsem imrenerek seyrederdim sanirim kusun bendeki tanimi özgürce ucabilmesiydi ve ben o kadar prangalarla bağlıydım ki güvenli limanlarıma hep kuslara özendim. Hep bir basini alip gitme isteği , uçmak ve bizim için zor olan bir seyi onlar doğası geregi ne kadar da kolay yapıyorlardı , seyrederken bile onları keyif aliyordum, icimdeki ozgurluge tercuman oluyorlardi. Simdi ise güvenli limanlardan cikinca, dünyanın altinin ustune gelmesinin bazen cokda kotu olmadigini deneyimliyorum. Kendimi ozgur hissediyorum ilk kez belkide. Universiteyi bitirdigimden beri calisiyorum, her sabah hic aksatmadan kalkip ise gidiyorum, geliyorum vs... Simdi ise tum gun benim, nasil iyi hissediyorsam öyle yapıyorum. Canim hangi isi yapmak istiyorsa öyle yapıyorum. Havalar yeni yeni guzellesiyor ve burada doga çok guzel, agaclarin hepsi asirlik, kizlari parka goturuyorum, onlarla bende salincaga biniyorum, top oynuyorum, kaydiraktan kayiyorum, agaclara sariliyorum, onlarin enerjilerininin kalp atisimla ne kadar uyumlu oldugunu hissediyorum. Tabii ki farkli sikintilar yasiyorum yeniden ehliyet almaya calisiyorum, bir dili anadilim gibi konusmaya calisiyiorum, surekli cocuklarla ugrasmak ve ev isi yoruyor bazen bunaliyorum ama yine de özgürlük hissi o kadar agir basiyor ki buna deger diyorum. Insan bazi şeyleri gozunde çok buyutuoyrmus, sil bastan yasamak ve sil bastan bir hayat kurmak aslında gozumuzde buyuttugumuz bir seymis. Insanoglu öyle guzel dizayn edilmis ki her seye alismak bir anlikmis aslında. Yepyeni bir hayat kurmakda korkulacak hicbirsey yokmuş. Isten ayrilmak, bosanmak, is degistirmek, ev degistirmek, sehir degistirmek, ulke degistirmek, meslek degistirmek, eger bir yerlerde bu yaziyi okuyorsaniz ya da bu yazi karsiniza ciktiysa inanin yapmak istediginiz sey dünyanın sonunu getirecek bir sey degil ve alismaniz en fazla kirk gun surer. Lutfen prangalarinizdan kurtulun, Bu dunyaya mutlu olmaya geldiniz, sizi mutlu etmeyen ve ozgur hissetmediginiz hicbir yerde bir dakika bile fazla zaman kaybetmeyin. Yasamin tekrari yok. Gemiler güvenli limanlarda dururlarsa baslarina bisey gelmez ama bir sure sonra cururler. Guvenli limanlarda durmak için degil denizlere acilmak için dunya deneyimini sectik ne kadar degisim o kadar deneyim. Simdi geldigim noktada hangi degisikligi yap deseler yapabilecek kadar güvenli hissediyorum kendimi, gordum cunku zor olan bisey olmadigini. Kaybedecek hisbirsey yok mutsuz bir omur surdurmek en zor secenek, inanin bana geri kalan degisimlerin tumu bundan daka kolay. Hadi bakalim bu guclu enerjilerin icinden gecerken, tum korkulara ve guvensizlige ragmen isteklerimize bir adim atmaya. Ozgurluge bir adim daha yaklasmaya ne dersiniz...
Sevgi, nefes, isik ve askla...
Geçen sene bir yılbaşı gecesi babam beni bırakıp gittiğinde, aslında anladım ki ölüm bir son değil başlangıç. Küçük bir kız çocuğuydum ve ilk aşık olduğum adam istemesem de beni bırakıp gitmişti. Hayatta ilk terk edilişim değildi ancak en acısıydı. Onun nereye gittiğini bulma sürecim beni buralara kadar getirdi. Transformal Nefes seminerlerinin birinde kulakları çınlasın ve güzellikler hep onunla olsun:) sevgili Ömer İnan babamı çok özlediğim bir anda onun bana bir hediye bırakarak gittiğini söylediğinde düşündüm ve evet dedim gitti ve bir arayış hediye etti bana.Babamın bir ruhu olduğunu ilk o zaman fark ettim ve ruh ölümsüz dedim. Babamı ararken kendimi buldum. Sonra da yolculuğumu paylaşmaya karar verdim.Bu yolculukta yoluma çıkan ve yolumu açan herkese çok teşekkürler. Umarım yaşadıklarım ve yazdıklarım kalplerinize ulaşır ve kendi hikayenizi yazmanıza vesile olur...
Sevgi, nefes, ışık ve aşkla ...
