Halk'dan değil Hakk'dan gelen

Nefes sürecimi anlatan yazılara ara verip bugün yaşadığımı yazmak istedim.Hep söylüyorum olanı olduğu gibi kabul etmek işin aslı diye tabii bu o kadar kolay olmuyor yapmaya çalışınca.Bu kadar nefes yapıyorum hem kendime hem danışanlara ve bazen bakıyorum ki , hala bazı insanların davranışlarını kabul etmek çok zor.Aslında o kadar çok detay biliyorum ki bunlarla ilgili mesela karma çemberi, mesela gördüğüm  herkesin bir sebep için bu dünyada olduğu ve bana bir şeyler öğretmek için bana ayna olduğu vs... Yine de birine kızdığımda sessizce kabullenmeyi beceremiyorum.Eskiye göre daha iyiyim en azından anında tepki vermiyorum, susmayı öğrendim,yine de olması gereken gönlümle de olana kızmamak ve içimden de olsa yorum yapmamak.Okumaya yeni başladığım ve elime tesadüfen geçen bir kitapta,

'Eğer biz daima Hakk ile beraber olursak,ondan başka bir şey görmez ,bilmezsek kime kibir edeceğiz, kime gıybet edeceğiz? Çünkü bütün bu vasıflar halk ile olan muameleye mahsustur.Ama halkı görmez olursak,bu takdirde ne haset kalır ,ne riya ne kibir.Yani 'Bana bunu Ahmet yaptı, Mehmet işledi ' yahut 'Ayşe beni üzdü' demektense 'Allah beni böyle bir muameleye maruz kıldı.Gariban birisi de -zavallı-arada aracı oldu.' diyebilmek, insanın huzura ermesi demektir.İş halkın yok olduğunu kabul edebilmektir.Böylece de halktan kalben alakayı kesip, kalben biz demeyi ortadan kaldırmaktır.' 
 böyle bir paragrafla karşılaşınca tekrar düşünmeye ve dikkat etmeye  
başladım.Kitabın Nefes Yayınlarından çıkması da ayrıca ilginç tabii.Böyle bir yayın evi olduğunu da bu kitapla öğrenmiş oldum.Nasıl hayatta tesadüf olmadığına inanıyor ve elime geçen bir kitabın bile okumam gerektiği için bir vesile ile elime geçtiğini çok net biliyor isem ve kolaylıkla kabul ediyor isem aslında başıma gelen her insanla ilgili her kabul edemediğim sorunda aynı sebepten beni buluyor.Sinirlenmek,kızmak yerine olduğu gibi kabul etmek işte püf noktası burada:)

Kolaylıkla olanı olduğu gibi kabul edebildiğimiz anlar diliyorum...



Fotograf  , sevgili Nefes koçu arkadaşım Ekin Karakuş'a aittir.
Alıntı Cemalnur Sargut'un DİNLE adlı kitabındandır.